Khob fekr konam dige vaghtesh dasht kam kam miresid ke ye taghiri dar vaziate khooneyi ke toosh bozorg shodam pish biad. 2 hafte ghabl baba ina khoonaro forookhtan va gharare beran ye jaye dige. Ba inke az in taghir besiar baraye baba ina khoshhalam va dar kol in ro harekate kheili khoobi midoonam, ama adam che bokone ba nostalgy e yek omr zendegi too gharghavol ba oon hame khaterato lahze ha? Bayad begam ta roozi ke in ghazie foroosh anjam shod ziad eine khialam nabood vali roozi ke in khabar resid ta ye 3,4 rooz kollan ozam be ham rikhte bood. Jalebe ba inke alan taghriban 10 saal hast az Iran biroon oomadam va vaghti ham ke bar migardam taghriban hich kodoom az doostane gharghavoli dige oonja zendegi nemikonan va faghat pedar madar ha hastan, ama be nazaram in masael asln ertebati be hessi ke man daram nadare. Baraye man gharghavol gooya mesle khoonevadam yeki az tanha pol haye ertebatie man ba iran bood. Yani vaghti bar migardam iran, jodaye az inke alan oonja ki zendegi mikone ya nemikone, jodaye az inke ba kodoom yek az doostane ghadime oonja dar ertebat hastam ya na, inke hanooz be oon kooche va mahalle ehsase taallogh mikonam baraye man yek asoodegie khater ijad mikard az inke man hanooz ye jayi ro daram be naame khoone va hamishe mitoonam behesh bar gardam.
Migan har shorooyi ye tamoomiyi ham dare. Inam rooye baghieye khodahafezi ha. Bebinim roozegar dige chi dare baramoon.
Migan har shorooyi ye tamoomiyi ham dare. Inam rooye baghieye khodahafezi ha. Bebinim roozegar dige chi dare baramoon.
خوب فکر کنم دیگه وقتش داشت کم کم میرسید که یه تغییری در وضعیت خونهای که توش بزرگ شدم پیش بیاد. ۲ هفته قبل بابا این خونرو فروختن و قراره برن یه جای دیگه. با اینکه از این تغییر بسیار برای بابا این خوشحالم و در کّل این رو حرکت خیلی خوبی میدونم، اما عدم چه بکنه با نوستالژیِ یک عمر زندگی تو قرقاول با اون همه خاطراتو لحظه ها؟ باید بگم تا روزی که این قضیه فروش انجام شد زیاد عین خیالم نبود ولی روزی که این خبر رسید تا یه ۳،۴ روز کلا عظام به هم ریخته بود. جالبه با اینکه الان تقریبا ۱۰ سال هست از ایران بیرون اومدم و وقتی هم که بر میگردم تقریبا هیچ کدوم از دوستان قرقولی دیگه اونجا زندگی نمیکنن و فقط پدر مادرها هستن، اما به نظرم این مسائل اصلا ارتباطی به حسی که من دارم نداره. برای من قرقاول گویا مثل خانوادم یکی از تنها پولهای ارتباطی من با ایران بود. یعنی وقتی بر میگردم ایران، جدی از اینکه الان اونجا کی زندگی میکنه یا نمیکنه، جدی از اینکه با کدوم یک از دوستان قدیم اونجا در ارتباط هستم یا نه، اینکه هنوز به اون کوچه و محل احساس تعلّق میکنم برای من یک آسودگی خاطر ایجاد میکرد از اینکه من هنوز یه جایی رو دارم به نام خون و همیشه میتونم بهش بر گردم.
میگن هر شروعی یه تمومیی هم داره. اینم روی بقیهٔ خداحافظی ها. ببینیم روزگار دیگه چی داره برامون.